آيت الله بروجردي و بهائيان

مشخصات كتاب

نويسنده: رجبي (دواني)،محمد حسن

نشريه: تاريخ » تاريخ معاصر ايران » تابستان 1388 - شماره 50

آيت الله بروجردي و بهائيان (نگران از نفوذ)

پس از سقوط ديكتاتور پهلوي در شهريور 20، انتظار مي رفت كه مبارزه اي پيگير از سوي روحانيت با عوامل و اركان نظام ديكتاتوري آغاز شود، اما اين مبارزه به دلايل گوناگون چون: وعده هاي سران رژيم (بويژه شاه جوان) به جبران گذشته، بازشدن نسبي فضا براي برگزاري مراسم ديني و از سوي ديگر تبليغات سازمان يافته ضد اسلامي و انحرافي در جامعه از سوي حزب توده، كسروي و نيز بهائيان كه با سوء استفاده از وضعيت آشفته كشور، به تضعيف باورهاي مذهبي جامعه مي كوشيدند، مدتي طول كشيد تا قوام لازم را بيابد و نخست در جنبش ملي كردن صنعت نفت و سپس در خيزش خرداد 42 به نقطه عطف خود نزديك شود. لذا، در بدو امر، بخش عمده اي از توجه و تلاش علما، صرف بازستاندن اماكن اشغال شده ديني، احياء شعائر مذهبي، رفع منع حجاب، و مبارزه با تبليغات ضد اسلامي گروههاي مزبور، بويژه بهائيان _ كه مورد سخن ماست _ گرديد؛ حركتي كه البته، يكسره از صبغه «سياسي» خالي نبود و خصوصا در بحبوحه مبارزه با منع حجاب، مرجعيت شيعه (آيات عظام قمي و بروجردي) تا مرز تهديد دستگاه به قيام پيش رفتند. نفوذ بهائيان در سطوح اداري كشور كه از عصر مشروطه آغاز شده بود، در زمان سلطنت رضاخان ادامه يافت و روز به روز آنها بيشتر بر مناصب كليدي كشور دست يافتند. اين امر، كه با تبليغات بهائيگري و اسلام ستيزي همراه بود، موجب رنجش و نگراني علما و مردم متدين گرديد. زماني كه آيت الله بروجردي از نجف به